DŁUGOSZYN
Historia Długoszyna
Pierwsza wzmianka o Długoszynie pochodzi z 1286 r., kiedy wieś przeszła we władanie zakonu templariuszy.
W połowie XIV wieku osada przeszła na własność zakonu joannitów i została podporządkowana komandorii w Łagowie. Wieś liczyła 64 włóki (1 włóka to około 16 ha) z czego 4 należały do proboszcza.
Około 1580 r. mistrz joannitów, Martin von Hohenstein, wybudował młyn.
W 1585 r. Bartolomaus Ringwald w zapiskach parafialnych odnotował wielką zarazę we wsi.
W 1714 r. we wsi było 16 dużych gospodarstw i 4 mniejsze. Czynsz płacono bezpośrednio mistrzowi joannitów.
W 1774 r. wspomniano o istnieniu szkoły, do której uczęszczało 25 dzieci.
W 1800 r. spłąnął młyn, z którego korzystali gospodarze z Długoszyna, Drogomina i Miechowa.
W 1809 r. osada liczyła 216 mieszkańców i 29 domów. Od 1864 r. aż do II wojny światowej działała tu kopalnia węgla brunatnego „Edward” – druga co do wielkości na ziemi Lubuskiej.
W okresie II wojny światowej na terenie Długoszyna znajdował się obóz dla francuskich jeńców wojennych.
Historia kościoła w Długoszynie
Istnienie kościoła wzmiankowane jest już w wieku XIV, chociaż badania z lat 50-tych XX wieku, wskazują, że wiek fundamentów kościoła datowany jest na XIII wiek.
Księga magazynowa z 1663 r. podaje, że kościół był budowlą drewnianą ze ścianami wylepionymi gliną.
W latach 1714 – 1717 wybudowano kosztem 638 talarów nowy kościół, który na początku lat 30-tych XVIII wieku strawił pożar.
Obecny kościół wybudowano w latach 1733 – 1736.
W 1895 r. kościół długoszyński przeszedł gruntowny remont.
W 1907 r. drewniana wieża została zastąpiona obecną. W okresie II wojny światowej kościół został rozgrabiony, zdewastowano też organy.
Do końca lat 50-tych świątynia nie była użytkowana. Po kilkumiesięcznym remoncie kościół doprowadzono do właściwego stanu; został poświęcony 07.10.1959 r.
W trakcie remontu Mikołaj Pólko wykonał ołtarz i balaski. Jan Butor ufundował obraz Matki Bożej, namalowany przez Stefana Brunne, a Aniela Skrzypacz ufundowała bożonarodzeniową szopkę.
Parafianie ze składek zakupili obrazy Drogi Krzyżowej. Pierwotnie należący do Długoszyna dzwon, przewieziono do katedry w Gorzowie Wlkp. Obecnie na wieży zawieszony jest dawny dzwon z Drogomina, zawieszono go 02.06.1984 r.
W 1970 r. Władysław Hrycaj z Trzebowa wykonał okna na wieży, ufundowane przez Jana Butora, warto wspomnieć, że odnowił je w maju 2022 roku, również mieszkaniec Trzebowa, Paweł Grygorcewicz.
Miejscowe parafianki: Władysława Hrycaj i Leokadia Hanebauer wykonały komplet obrusów i chorągwi.
W 1978 r. zlikwidowano cmentarz przykościelny.
W 1984 r. zakupiono nowe tabernakulum.
W 1987 r. wykonano nowe tynki elewacyjne, naprawiono pokrycie dachu i odmalowano wnętrze.
BRZEŹNO
Historia Brzeźna
Pierwsza historyczna wzmianka o Brzeźnie pochodzi z 1286 r., kiedy to Askańczycy podarowali zakonowi templariuszy 5 wiosek z Sulęcinem.
Miejsce to zostało zasiedlone w połowie XIII wieku przez okolicznych mieszkańców.
Około 1350 r. wieś przeszła na własność zakonu joannitów.
W 1461 r. wieś liczyła 60 włók (1 włóka to ok. 16 ha), z czego 4 należały do proboszcza, 1 do kościoła, 23 były oczynszowane, a reszta opuszczona; była tu też karczma.
W 1809 r. Brzeźno liczyło 12 dużych gospodarstw, 5 średnich, 3 małe, 2 chałupników i kowala; łącznie 177 mieszkańców i 34 domy.
W 1865 r. osada liczyła już 295 mieszkańców.
Historia kościoła w Brzeźnie
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1405 r. Świątynia należała wówczas do miasta. Patronami kościoła byli joannici, a od XIX wieku, państwo pruskie.
Istniejąca obecnie świątynia jest trzecią z kolei.
O pierwszej brak informacji.
Drugi z kolei kościół wzmiankowany jest w księgach z 1694 r.; był budowlą drewnianą.
Obecny kościół wzniesiony został w latach 1773 – 1774. Ze świątyni starszej przeniesiono wyposażenie (w tym ołtarz, drewniana chrzcielnica).
W 1918 r. zarekwirowano dzwon o średnicy 85 cm i przetopiono go na potrzeby armii. W 1939 r. sprowadzono dzwon o średnicy 66 cm z pobliskiego Trześniówka (Gross Kirschbaum).
W czasie II wojny światowej kościół nie ucierpiał i bezpośrednio po jej zakończeniu mógł służyć wiernym. Uroczyste poświęcenie nastąpiło 21.10.1945 r.
W latach 70-tych XX wieku, przeprowadzono większy remont, w trakcie, którego wykonano nowe posadzki, naprawiono stropy, wydzielono salkę katechetyczną na emporze i przeprowadzono konserwację ołtarza.
W latach 80-tych wykonano nowe tynki elewacyjne.
TRZEBÓW
Historia Trzebowa
Pierwsza historyczna wzmianka o Trzebowie pochodzi z 1354 r., kiedy to wieś należała do rodziny von Uchtenhagen.
W 1466 r. osada wzmiankowana była wśród posiadłości zakonu joannitów. Aż do 1810 r. Trzebów należał do zakonnej komturii ze Słońska.
W 1461 r. liczono w Trzebowie 32 włóki (1 włóka to około 16 ha).
Od XVII wieku we wsi była stała liczba włók: 32 duże gospodarstwa, 17 drobnych i 3 włóki służebne.
W 1792 r. poza wójtem wymienia się 13 dużych gospodarstw, 14 małych i piekarza; łącznie 180 mieszkańców i 34 domy.
Historia kościoła w Trzebowie
Pierwsza świątynia w Trzebowie została wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku.
Ten wybudowany z kamienia i cegły ceramicznej kościół, założony był na planie prostokąta. Korpus budowli przykrywał stromy dach.
Nowy kościół wzniesiono w 1867 r. przy wykorzystaniu materiału budowlanego z obiektu starszego.
Jeszcze w okresie międzywojennym, w Urzędzie Budowlanym, we Frankfurcie znajdowały się plany przebudowy kościoła. W archiwum parafialnym w Drogominie złożone były natomiast księgi kościelne i rachunki prowadzone od 1719 r.
W XIX i pierwszej połowie XX wieku, protestancki kościół w Trzebowie pozostawał pod opieką państwa.
Po II wojnie światowej kościół został przejęty przez katolików i poświęcony 31.10.1945 r.
Bezpośrednio po wojnie do kościoła przewieziono ołtarz pochodzący ze świątyni w Długoszynie.
W ostatnich latach kościół kilkukrotnie odmalowano, przełożono pokrycie dachu, wyremontowano wieżę i wykonano nowa posadzkę.
DROGOMIN
Historia Drogomina
Pierwsza historyczna wzmianka o Drogominie pochodzi z 1244 r., kiedy to osada wymieniona została wśród 9 innych wsi darowanych wraz z Sulęcinem zakonowi templariuszy przez komesa Mroczka.
W 1354 r. wieś wchodziła w skład dóbr Uchtenhagenów ze Słońska.
W 1405 r. we wsi były 64 włóki (1 włoka, to około 16 ha), z czego 4 włóki należały do proboszcza, a 6 do wójta.
W 1437 r. dokument odnotował nazwiska kilku gospodarzy: Jodecke, Polentzk, Ysmack, Albrech, Nucima.
W 1615 r. w Drogominie były 54 włóki (w tej liczbie 4 włóki należące do parafii), 6 drobnych gospodarstw, 1 teren młynarski i 2 zagrody służebne.
W 1774 r. wspomniana została szkoła, do której uczęszczało 19 dzieci. W kolejnych spisach liczba dużych gospodarstw pozostawała ta sama, czyli – 12.
Drogomin wchodził w skład dóbr joannitów aż do 1810 r.; potem wszedł w skład domeny państwowej.
Historia kościoła w Drogominie
Dostępna literatura datuje kościół na schyłek XV wieku. Możliwe jednak, że istniał tu wcześniejszy kościół.
Świątynia drogomińska aż do XIX wieku pozostawała pod patronatem zakonu joannitów ze Słońska, następnie przejęta była przez państwo pruskie.
W miejscowym archiwum parafialnym jeszcze w okresie międzywojennym znajdowały się rachunki parafialne od 1663 r. i księgi od 1774 r.
Na przełomie XVII i XVIII wieku kościół został przebudowany; zmianom uległa forma otworów okiennych.
Między 1696 a 1697 r. wykonano nowy ołtarz.
W latach 1700 – 1701 sporządzono nowa ambonę.
W 1717 r. zbudowano stallę proboszczowską.
W 1871 r. wzniesiono nową wieżę kościoła, w miejsce zburzonej, starej wieży drewnianej.
Podczas II wojny światowej kościół nie ucierpiał, był jednak zdewastowany i zaniedbany; wyposażenie kościoła zostało rozgrabione.
W 1947 r. ocalałe dzwony wywiezione zostały do Sulęcina, a stamtąd do Długoszyna. Wywiezione zostały również organy.
Na początku lat 50-tych wnętrze obiektu uporządkowano i oddano miejscowym katolikom.
Poświęcenie kościoła nastąpiło 20.06.1952 r.
Na początku lat 60-tych wykonano nowa podsufitkę stropu. Mieszkańcy Drogomina: Matyka, Drobinoga i Gwóźdź, ufundowali okna z przeszkleniem witrażowym, które zamontowano w tym samym czasie.
W połowie lat 60-tych dokonano przełożenia pokrycia dachu.
W 1975 r. pan Wroński namalował do kościoła obraz przedstawiający św. Wojciecha.